Henriette komt binnen. Luid lachend, energiek, vrolijk, druk…42 jaar, gezin en baan.
Henriette: Ik voel me onnozel. Neem te veel werk op me. Ik denk: wees duidelijk; doe eens realistisch..
Coach1: Jij bent een vrouw toch? Die zijn niet realistisch.
Henriette: Ja maar, dit kan niet.
Coach1: Wel, kijk maar, je doet het. Hoe lang al?
Henriette: Al tien jaar…
Coach1: Dus het kan wel, al tien jaar, zit je me nu te foppen?
Henriette: Ik bedoel het kan wel, maar ik wil het niet!
Coach2: Ja hoor, je hebt zeker hoofdpijn
Henriette:[lachbui]. Nee, ik wil het echt niet!
Coach1: Waarom doe je het dan?
Henriette: Weet ik niet, ik kan denk ik niet kiezen
Coach2: Je bent wel lekker duidelijk voor een vrouw. Is het nou wel of niet
Henriette: Wat?
Coach2: Nou gewoon, dat.
Henriette: Ik heb gewoon meer tijd voor mezelf nodig!
Coach1: Oke. Gaan we dat regelen
Henriette: He? Hoe dan?
Coach1: Gewoon doen.
Henriette: Maar dan moet ik kiezen, dat kan ik niet
Coach2: Wat voor klachten heb je dan eigenlijk?
Henriette: Nou, slecht slapen, concentratieverlies, geen zin enzo
Coach2: We geven je nog 1 jaar
Henriette: Wat bedoel je?
Coach1: Om je burn-out voor te bereiden. Zorgen dat je over een jaar iedereen in stelling hebt gebracht zodat ze je kunnen opvangen. Want over een jaar ga jij vol de burn-out in.
Henriette: [oprecht geschrokken] Denk je?
Coach2: Ik denk een half jaar, ben je ook aan het vermijden?
Henriette: Ik ga sommige collega’s de laatste tijd liever uit de weg….
Coach2: Oh, dan ben je verder dan de meeste mensen die we spreken. Max. een half jaar. Ik zou maar opschieten met de voorbereiding…
Henriette: [beduusd]. Is het echt zo erg? Ik voel me al langere tijd niet fit, geconcentreerd, snel geïrriteerd….maar een burn-out? Dat lijkt me niet toch?
Coach1: Nee, je hebt eigenlijk ook gelijk. Het valt echt wel mee joh.
Henriette: Maar mijn gezin dan, en collega’s. Hoe moet het dan met hun?
Coach2: Die zul je meesleuren in jouw burn-out. Die blijven ontredderd en hulpeloos achter. Jij moet ze wel blijven steunen, hun werk doen, huishouden thuis etc…
Henriette: Ik kan niet meer…
Coach1: Nou zeg, na tien jaar ga je toch niet ineens minder doen? Opgeven is geen optie. Uurtje op de bank kan echt niet. En minder doen al helemaal niet. Nog vier jaar, zijn kinderen zelfstandig…
Coach2: Nog vier jaartjes erbij, dat lukt toch wel Henriette?
Henriette: [sipjes] Ik vind het moeilijk mijn zwakte te laten zien
Coach1: Helemaal eens. Ik vind je moet ook met een rechte rug omvallen. Trots de burn-out in! Als een bokswedstrijd.
Henriette: Ik wil niet omvallen, dat kan ik niet. Ik heb gewoon nu meer ruimte nodig!
Coach2: Zouden wij niet doen Henriette…..al die mensen dan. Nog vier jaar bikkelen en dan lekker uitrusten tijdens de burn-out van twee jaar
Coach1: [alsof uit boek voorleest] Sportnieuws. Sterke Henriette redt het niet. Ze vocht voor wat ze waard was, maar het is nu echt voorbij. Ze wilde niet zwak zijn. Maar de burn-out was sterker. Na 10 jaar won de burn-out met een Knock Out.
Henriette: [flauwe glimlach]…..pfffff, ik weet het ook wel. Dit gaat zo niet langer. Ik ga met mijn leidinggevende in gesprek. Dit is ook niets zo!
Contract
Ik Henriette ga deze week met mijn manager in gesprek om ruimte te creëren. Als ik nu niet ingrijp ga ik het niet redden!
Ik heb erg gelachen, maar vond het op een plezierige manier heel onprettig. Ik wist het eigenlijk al heel lang, maar nu heb ik het zetje gehad om te gaan veranderen. Dank mannen!