Bob komt de kamer binnen. Hij gaat vrolijk zitten en heeft een joviale blik.
Martijn[joviaal]: Hi Bobbie, wat zie je er relaxed uit! Is dit jouw dagelijkse stijl?
Bob: Ja, eigenlijk wel.
Martijn: Nou, dan heb je geen echt probleem lijkt me.
Bob: Ik wil het over mijn vader hebben.
Martijn: Maar moet je dat niet met hem doen?
Bob: Ja, maar dat is lastig.
Arno: Lastig, lastig….een beetje weerstand en Bobbie laat het liggen.
Bob: Mijn vader heeft het altijd over zichzelf, of heeft hetzelfde net wat beter gedaan. Vermoeiend.
Arno: Klinkt als een vervelende man…
Martijn: Hoe vaak zie je hem?
Bob: Ik ga er zeker twee keer per maand naartoe.
Arno: Jouw vader heeft alleen oog voor zichzelf, heeft het altijd net wat mooier of beter gedaan en jij gaat er twee keer per maand naartoe om je te laten afzeiken…..Jouw vader is gewoon een zak!
Bob: Het is ruim een uur rijden. Maar hij is wel trots op me.
Martijn: Zegt hij dat tegen je…
Arno: Volgens mij is hij trotser op zichzelf dan op jou. Lekkere pa heb je zeg!
Bob: Ik heb wel eens aangekaart dat hij zoveel over zichzelf praat en weinig echte aandacht voor mij heeft, maar…..
Martijn: Maarrrrrr…
Bob: Dan gaat hij zielig doen, begint te klagen dat hij zijn best doet en kan vaak zijn tranen niet bedwingen, en dan..
Arno: Dus jouw vader is een eikel die bij kritiek gaat huilen….
Martijn: Eigenlijk ben jij heel gemeen tegen hem, jouw arme vader is blij dat je er bent en maak je hem aan het huilen.
Bob [lacht]: Ja, dan is hij echt een slachtoffer en dan weet ik het ook niet meer.
Arno: Hoe durf je hem aan het huilen te maken!
Bob [lacht hard]: Ja maar hij…..
Martijn: Jij houdt je dus heel erg in.
Bob: Ja enorm, ik denk dat mijn vader niet eens weet wat me echt bezig houdt!
Arno: Zeg dat nog eens?
Bob [geëmotioneerd]: Ik denk oprecht dat hij niet weet wat mij bezig houdt en wie ik écht ben, dat doet best pijn nu ik het zo zeg…
Arno: Je kunt hem dus niet als volwassen man aanspreken, hij gedraagt zich als een kleuter en jij kunt dus niet jezelf zijn bij hem.
Bob [weet het ff niet meer]……..
Martijn: Is hij belangrijk voor je?
Bob: Ja! Heel erg.
Arno: Je neemt hem niet serieus en behandelt hem als een kind. Je moet een volwassen gesprek met hem voeren. Stel dat hij ziek wordt dan….
Bob [schrikt]: Daar denk ik de laatste tijd aan, het lijkt me verschrikkelijk!
Martijn: Wat ga je dan doen?
Bob: Hem verzorgen natuurlijk!
Arno: En wat zou je met hem willen bespreken?
Bob [blijft stil]
Arno: Heb je niets te vertellen? Speel je een rol? Gaat er niets in je om?
Bob [lacht een beetje]: Wat moet ik dan vertellen??
Martijn: Wat zou je willen weten?
Bob: Hoe hij het ervaart, hoe ik het ervaar, wat ik mis in onze relatie, dat natuurlijk!
Arno tegen Martijn: Volgens mij lijkt Bob meer op zijn pa dan hij denkt. Hij speelt ook het slachtoffer en neemt zijn verantwoordelijkheid niet. Het zit in de familie. Straks komt zijn pa ineens te overlijden en dan heeft hij het laten zitten…..jammer. Maar ja.
Martijn tegen Arno: Ja, dat hadden we laatst ook met dat meisje weet je nog?
Arno tegen Martijn: Oh ja, ik weet het weer. Lijkt me echt heel naar dat één van je ouders plotsteling wegvalt zonder dat je het gesprek hebt gevoerd..
Bob: Ik heb het geprobeerd, maar toen begon hij dus te huilen…
Arno: Nou en! Het is toch belangrijk voor je…stop met slachtoffer zijn. Of je gaat het gesprek aan of je gaat ook zitten kniezen net als je pa!
Bob: Maar dan maak ik het alleen maar erger
Martijn: Ja precies, dat is natuurlijk niet de bedoeling. Laat maar….slecht idee Arno!
Bob: NEE!!!…………ach jullie hebben natuurlijk een punt. Ik ga het gesprek aan. Mijn vader is echt geen zak zoals jullie me aanpraten, ik hou echt veel van hem en hij is belangrijk voor me. Ik doe het bij mij thuis. Op een zaterdag in januari nodig ik hem uit bij mij thuis. Die setting voelt beter!
Dank mannen! De humor en provocatie hebben me goed gedaan!
CONTRACT
Ik, Bob, nodig mijn vader uit op zaterdag 30 januari en ga ik met hem een belangrijk gesprek voeren.